Coaching okiem (neoliberalnie myślącego) antropologa:

Artykuł stanowi polemikę z książką Michała Mokrzana pt. Klasa, kapitał i coaching w dobie późnego kapitalizmu. Perswazja neoliberalnego urządzania. Spośród wielu możliwych zarzutów na pierwszy plan wysuwa się jeden. Mokrzan w dużej mierze zaciera krytyczny potencjał myśli Foucaulta, postrzegając ją jedynie jako źródło przydatnych narzędzi do analizy metod stosowanych w coachingu do optymalizacji jednostek. Nie wyciąga się tutaj dalej idących wniosków dotyczących ograniczania wolności człowieka i samostanowienia przez nowe dyskursy pozostające na służbie bio-władzy. Czy taki oswojony Foucault to nadal Foucault, którego znamy jako nieustępliwego krytyka najbardziej nawet wyrafinowanych i niepozornych form władzy? Nawet gdy weźmie się pod uwagę (czego autor książki nie czyni), ambiwalentny stosunek Foucaulta do neoliberalizmu i całą nadzieję, jaką pokładał on w idei wolnego rynku jako czynnika ograniczającego władzę, wciąż pozostaje pytanie, czy coaching nie jest niemal wzorcowym narzędziem stosowanym przez nowoczesne państwo w celu dyscyplinowania jednostek i zwiększania ich ekonomicznej użyteczności? Czy słuszne zatem jest – w świetle myśli Foucaulta – twierdzenie, że coaching konstytuuje „neoliberalną technikę urządzania” i jednoczesne afirmowanie go i lansowanie?