Wstręt

Jak mocno można nienawidzić siebie? Ile samotności zniesie człowiek? Czy naprawdę rozumiesz, co przeżyłaś? „Wstręt” to historia nastoletniej Izabeli oraz prawie czterdziestoletniej Izabeli. Dwie równolegle historie pozwalają poznać nam dogłębnie problemy, z którymi boryka się dziewczyna. Jest ona chora na anoreksję, a jej relacja z rodzicami jest toksyczna ze względu na ojca stosującego przemoc psychiczną i bierną matkę. Lata dziewięćdziesiąte: krzyż nad drzwiami, hot dog z budy, naród w rozkroku. Tuż po nich współczesność: popfeminizm, popkultura, popludzie aspirujący do życia jak z amerykańskiego serialu. Ale to nie Stany, tylko Polska. A w niej Iza. Dwadzieścia lat temu wściekła nastolatka zmagająca się z samotnością, poczuciem niedopasowania i zaburzeniami odżywiania, dziś dorosła kobieta, która szuka prawdy o sobie. Czy potrafi kochać i być kochaną? Komu ufa bardziej: sobie czy swojej terapeutce? Dokąd doprowadzi ją uciekanie od problemów? „Wstręt” to opowieść o złości i autoagresji, o niezgodzie na rzeczywistość i patriarchat, o walce, sile i potrzebie miłości. Choć to książka mocna jak uderzenie pięści, to niesie promyk nadziei. Opowiada autentyczną, bolesną, ale też pełną cierpkiego humoru historię stawania się kobietą. „Bohaterka Malwiny Pająk wychodzi z domu, gdzie jest notorycznie stosowana przemoc – ale przemoc zabiera ze sobą, by nie ustawać w ćwiczeniach z autodestrukcji. „Wstręt” opowiada o bolesnym dorastaniu w nienawiści do siebie i swojego ciała, o rozpaczliwych próbach odzyskania siebie. I o dojrzewaniu do bycia sobą.