Sielanki

„Sielanki” to najważniejsze dzieło Szymona Szymonowica. W dwudziestu utworach, wydanych w 1614 r. w Zamościu, widoczne są odwołania do Teokryta, twórcy sielanki jako gatunku literackiego, oraz do Wergiliusza i Jana Kochanowskiego.

„Sielanki” napisane są językiem wykwintnym, poetyckim, o jasnej strukturze składniowej. Odegrały wielką rolę w rozwoju twórczości sielankowej. Ukazały się w momencie popularności i dużego zapotrzebowania na literaturę tego rodzaju.

W zbiorze „Sielanek” znalazł się, niezaliczany do tytułowego gatunku, utwór „Żeńcy”. Stanowi on realistyczny obraz z życia wiejskiego. W scenie pracy żeńców bierze udział troje bohaterów: łagodna Oluchna, sprytna Pietrucha oraz Starosta, okrutny mężczyzna, który nadzoruje prace polowe i pogania żeńców batem.