"...Lucky Santangelo Golden wjechała czerwonym ferrari przez ozdobną żelazną bramę Panther Studios, pomachała przyjaźnie strażnikowi i zatrzymała się po drugiej stronie dziedzińca na swoim prywatnym miejscu do parkowania, dokładnie pod oknami dobrze usytuowanego biurowca. Lucky była trzydziestokilkuletnią, nieprzeciętnie piękną kobietą. Miała burzę zmierzwionych, kruczoczarnych kędziorów, mocno oliwkową cerę, pełne, zmysłowe usta, czarne opalizujące oczy i smukłe, sprężyste ciało. Kupiła Panther w 1985 roku i od tamtej pory kierowała wytwórnią. Po dwóch pełnych wydarzeń latach pracy zajęcie to wciąż ją porywało. Niczego bowiem nie lubiła bardziej niż mierzenia się z wyzwaniami, a jak dotąd prowadzenie hollywoodzkiej wytwórni filmowej okazało się wyzwaniem największym. Praca w studiu filmowym była o wiele bardziej absorbująca niż budowa hotelu z kasynem w Vegas — zajmowała się tym dwukrotnie — i bardziej pasjonująca niż zawiadywanie ogromną flotą jej zmarłego drugiego męża, z czego zrezygnowała, przekazując kierownictwo radzie powierniczej. Uwielbiała robić filmy. Chciała podbić Amerykę, chciała tworzyć dzieła, które w najróżniejszy sposób odcisną piętno na ludziach na całym świecie. Nie było to łatwe. Opozycja wobec kobiety przejmującej władzę w jednej z największych wytwórni na zachodnim wybrzeżu okazała się silna. Zwłaszcza wobec kobiety o takiej urodzie. Zwłaszcza zaś wobec kobiety, która w zasadzie miała wszystko: pieniądze, troje dzieci i męża gwiazdora. Wszyscy wiedzieli, że Hollywood to klub dużych chłopta-siów i że kobiety nie są w tym klubie mile widziane. Wielki, legendarny Abe Panther sprzedał wytwórnię dopiero wówczas, gdy sprawdził, że Lucky sobie poradzi. Namówił ją, żeby udając sekretarkę, zatrudniła się u Mi-ckeya Stollego, męża jego wnuczki i krętacza, który w owym czasie kierował firmą. Obiecał, że jeśli Lucky zdoła wywęszyć, czym się Mickey para, on sprzeda jej studio..." fragment
