Związani:

Autor analizuje poezję Erny Rosenstein, nieczytaną dotąd przez pryzmat posthumanistycznych metodologii. Powinna ona zostać włączona do głównonurtowej narracji o sposobach reprezentacji zwierząt. Rosenstein jako jedna z pierwszych pisała o śmierci zwierzęcia w wyniku eutanazji. Według poetki doświadczenie utraty zwierzęcia nie różni się od utraty bliskiej osoby. Pisząc o zwierzętach, Rosenstein nie naruszała ich autonomii, pozostaje blisko konkretnych istot, dzięki czemu możliwe jest uznanie, że jej strategie pisania o zwierzętach mają na celu nie tyle dostrzeżenie i podpatrywanie rodzących się relacji ludzi i zwierząt, ile zauważenie niebezpieczeństw czyhających na tych, których życie zależy od człowieka w każdym aspekcie.