Mariusz Bonaszewski czyta Żar

Kiedy mowa o literaturze węgierskiej, nazwisko Márai pada jako jedno z pierwszych. Gdy rozmowa schodzi na dorobek pisarza, tuż obok „Dziennika” i powieści „Sindbad powraca do domu” pojawia się „Żar”. W tej niewielkich rozmiarów książce autor skumulował emocje o takiej sile, że nawet ponad siedemdziesiąt lat, które minęło od powstania powieści, nie zepchnęło jej w niebyt klasyki zalegającej zakurzone półki bibliotek. Pozornie prosta historia przyjaźni dwóch kadetów c.k. armii, Henrika i Konrada, Węgra i Polaka, z każdym kolejnym słowem zmienia się w niejednoznaczną, pełną sekretów opowieść o miłosnym trójkącie, który niszczy życie wszystkich bohaterów. Impulsem do poszukiwania prawdy o wydarzeniach sprzed czterdziestu lat staje się spotkanie obu mężczyzn w podeszłym wieku. Na krótko przed śmiercią Henrik i Konrad przekonują się, że chociaż czas zaciera ślady dawnych namiętności, nie gasi ich żaru i nie leczy ran.