Intryga markiza Lefevre'a

Było po dziewiątej, kiedy spowita w ciemną pelerynę Serena Willoughby wysiadła z dorożki i ruszyła w kierunku Covent Garden. Bywalcy tej części miasta zjeżdżali tu nocą w poszukiwaniu mocnych wrażeń i przyjemności, ale jej popularna dzielnica rozrywek kojarzyła się ze scenerią rodem z koszmarnych snów. Czuła się, jakby na własne życzenie wkraczała do jaskini lwa. Jaskrawy na tle czarnego nieba księżyc rzucał srebrzystą poświatę na skąpane w blasku latarni szyldy pobliskich karczm i szulerni. Przygodni kramarze sprzedawali słodycze i kwiaty, które zwędzili za dnia na targu. Uliczny skrzypek przygrywał przed kościołem skoczną melodię, a garstka podchmielonych młodzieńców podśpiewywała w jej takt, próbując tańczyć. Boże, spóźniłam się, pomyślała w popłochu. Dotarła w umówione miejsce, lecz po człowieku, z którym miała się spotkać, nie było śladu. Czyżby się rozmyślił? A jeśli tak, to co teraz? Jeżeli Mort nie dotrzyma słowa… Pisnęła zaskoczona, gdy ktoś chwycił ją za ramię i obrócił twarzą ku sobie. – To pani przyszła rozmówić się z Silasem Mortem? – zapytał nieznajomy. – Owszem – odparła. – Proszę mnie nigdy więcej nie dotykać. Nie życzę sobie… Roześmiał się szyderczo. – Jaśnie paniusia, zdaje się, zabłądziła za daleko od domu. Nie jest pani u siebie na salonach. – Skinął w kierunku wąskiego zaułka. – Śmiało, pan Mort czeka, a nie lubi, gdy każe mu się czekać zbyt długo. – Zniknął w ciemnej alejce i tyle go widziała. Poszła za nim z duszą na ramieniu i wysoko uniesioną głową. Nie wolno okazać strachu, bo strach to słabość. Tego jednego zdążyła się nauczyć. (Fragment)