O Palladio!

Manieryzm jest bez wątpienia jednym z najciekawszych stylów w architekturze. […] Główną cechą manieryzmu była świadoma opozycja w stosunku do równowagi i harmonii renesansu, przejawiająca się dopuszczaniem w twórczości rozmaitych komplikacji i pomysłów, udziwnień i fantazji, przy czym w architekturze ten nurt nie był sztuką dla sztuki. Architekt manierysta, jeżeli łamał reguły, to kierował się wiedzą, a nie błądził wskutek ignorancji. […] Wyjątkowym reprezentantem tego kierunku był Andrea Palladio (1508–1580), którego realizacje w większości powstawały nie w takich miastach, jak Florencja czy Rzym, lecz na ówczesnej prowincji, w Vicenzy i jej okolicach, a mimo to miały znaczący wpływ na projektantów wielu następnych pokoleń, podejmujących tematykę z zakresu architektury mieszkalnej, przede wszystkim wiejskich rezydencji. Na tak wielką popularność bez wątpienia istotny wpływ miała nie tylko jego wyjątkowa twórczość, ale też wydana w 1570 roku publikacja I quattro libri dell’architettura, w której zaprezentował swoje poglądy ilustrowane własnymi projektami. Pozycja ta (napisał ją w wieku 52 lat) pozwala odczytać i zrozumieć, na czym polega fenomen jego twórczości.