To ja

O ile mi wiadomo, zespół Raz, Dwa, Trzy wywodzi się z nurtu tzw. piosenki studenckiej, a więc twórczości budzącej we mnie „uczucia ambiwalentne”. Trafia ona, bowiem zawsze do serca tylko najczęściej zupełnie niepotrzebnie przez uszy. Muzyka Raz Dwa Trzy podarowana „uśmiechniętej, rozumnej ludzkości” na całe szczęście stanowi wartość samą w sobie, wymykającą się lub raczej uciekającą w popłochu przed kanonem ‘studenckiego’ śpiewania. Jest więc ona: po „raz” - pewnym, mniej lub bardziej skutecznie wykonanym pomysłem na brzmienie, w dodatku momentami to swinguje, po „dwa” - nikt w owej grupie nie robi więcej, niż potrafi (bardzo rzadkie!) po „trzy” - w sferze komunikatu słownego zespół uchronił się znakomicie przed studenckim zgrywusostwem, rozmemłaną liryką spod znaku Marii Konopnickiej, nie poucza, nie uzdrawia, nie wartościuje i nie podlizuje się. Jest to gorzka, ironiczna, męska opowieść o różnych przejawach egzystencji, momentami bez litości chłoszcząca nasze własne, nabzdyczone, „bogoojczyźniane” ego (do tego wszystkiego nie da się nawet, cholera, zapalić). Wojtek Waglewski