Etiuda w rosyjskiej literaturze fortepianowej pierwszej połowy XX wieku

We wstępie Autorka pisze: „Spośród innych gatunków muzycznych etiuda wyróżnia się swoją uniwersalnością i różnorodnością. Jest obecna na wszystkich etapach rozwoju wykonawcy – od pierwszych lekcji gry na instrumencie po wirtuozowskie popisy w salach koncertowych. Może ona spełniać najrozmaitsze funkcje, zarówno dydaktyczne, jak i artystyczne: dla wykonawców stanowi pomoc w pracy nad wieloma problemami technicznymi, dla kompozytorów zaś – specyficzną, dosyć swobodną formę wyrazu. Cechy te sprawiają, że ów gatunek jest atrakcyjny również z perspektywy badawczej”. Książka ma na celu przybliżyć zagadnienie etiudy obecnej w twórczości kompozytorów rosyjskich (Aleksandra Skriabina, Siergieja Rachmaninowa, Wiktora Kosenki, Siergieja Bortkiewicza, Igora Strawińskiego oraz Siergieja Prokofiewa) poprzez ukazanie historii jej powstania oraz ewolucji, wskazanie źródeł tego gatunku we wczesnych utworach wirtuozowskich, przedstawienie jego rozwoju w epoce romantyzmu i pierwszej połowie XX wieku w twórczości fortepianowej kompozytorów z ośrodków europejskich i Rosji. Praca uwzględnia również zmiany dotyczące techniki fortepianowej, środków pianistycznych i kwestii estetycznych.