Dziedziczka pecha

By czuć ciepło, trzeba wiedzieć, czym jest zimno. By dostrzegać światło, trzeba znać również ciemność. By wiedzieć, że ma się szczęście, trzeba doświadczyć pecha. Przeciwieństwa, które bez siebie nawzajem nie istnieją. W kraju, który po dziesięcioleciach nadal żył w strachu przed kolejnym atakiem przeklętych wyrzutków, prewencja przed kolejną katastrofą była najwyższym priorytetem. W tym celu Akademia szkoliła pod swoimi skrzydłami wszystkich najpotrzebniejszych członków społeczeństwa: naukowców usprawniających życie; medyków, którzy je ratowali; wojowników, którzy je chronili oraz rzemieślników, którzy ich zaopatrywali. Niestety, wśród pretendentów do nowego pokolenia obrońców znalazła się osoba, której miejsce, zdaniem wielu, było kilka metrów pod ziemią, a nie na szkoleniach bojowych. Prawo jednak stanowiło jasno – jeśli chciała zostać na powierzchni, musiała związać swoje życie ze swoim kompletnym przeciwieństwem. Sama stanowiła zagrożenie dla wielu, ale z nim miała szansę być czymś więcej niż tylko niebezpieczeństwem. [nota wydawcy].