Tragedia na morzu:

Na początku maja 1945 roku, kilka dni przed zakończeniem II wojny światowej, samoloty brytyjskich sił powietrznych zatopiły na morzu w pobliżu niemieckiego portu Lubeka trzy statki pasażerskie z kilkoma tysiącami więźniów. Esesmani wywozili ich z obozów koncentracyjnych, aby ich życie wymienić na swoje bezpieczeństwo podczas negocjacji z aliantami. Dlaczego samoloty zaatakowały bezbronne statki? Czy angielscy piloci wiedzieli, jakie cele bombardują, czy też działali w błędnym przeświadczeniu, że na pokładzie znajdują się esesmani i gestapowcy uciekający do Norwegii i zatopili statki, przeświadczeni, iż wymierzają sprawiedliwość? Dowództwo RAF-u wiedziało, że na pokładzie są więźniowie. Czy odwołano rozkaz ataku, lecz wiadomość ta nie dotarła do pilotów? A może zdecydowano się poświęcić życie tysięcy niewinnych, aby zabić kilkudziesięciu hitlerowskich dostojników płynących w kabinach statków? Dzisiaj jeszcze nie ma odpowiedzi na te pytania, a dopiero w 2045 roku brytyjskie archiwa ujawnią dokumenty, które pozwolą rozwiązać tę zagadkę. Wspomnienia Benjamina Jacobsa, wówczas Berka Jakubowicza, 25-letniego żyda z Polski, który cudem ocalał z pogromu na morzu, opracowane przez Eugene Poola, pozwalają przywołać tamten straszny czas, gdy śmierć znalazła nieszczęśników tuż na progu wolności i samemu szukać odpowiedzi, tak bardzo chronionej przez rząd brytyjski.