Katalogi Zbiorów Muzeum Uniwersyteckiego i Archiwum Emigracji w Bibliotece Uniwersyteckiej w Toruniu: Aleksander Werner (1920-2011):

Aleksander Werner (30 IX 1920 Brwinów – 11 IX 2011 Margatte /Kent/, Wielka Brytania) – rzeźbiarz, malarz, grafik i pedagog, urodzony w rodzinie o artystycznych korzeniach sięgających XVII w., związany był w młodości z Toruniem, Legionowem i Lwowem. Po wybuchu drugiej wojny światowej został deportowany w głąb Związku Radzieckiego i osadzony w obozie pracy. W 1941 r., po umowie Sikorski–Majski, dostał się do Polskiej Armii na Bliskim Wschodzie, pod dowództwem gen. Władysława Andersa. Wraz z 2. Korpusem przebył kraje Bliskiego Wschodu i Egipt, skąd następnie trafił do Włoch, gdzie walczył pod Monte Cassino. W 1945 roku podjął studia malarskie w utworzonej przez profesora Mariana Bohusza-Szyszko, Sekcji Artystów i Studentów Sztuk Pięknych Żołnierzy 2. Korpusu Kompanii Kresowej na Akademii Sztuk Pięknych w Rzymie. Rok później wyjechał do Wielkiej Brytanii, gdzie kontynuował naukę u Bohusza-Szyszki w obozach w Sudburry i w Kingwood Common – w ramach Studium Malarstwa i Grafiki Użytkowej. Studia graficzne doskonalił w Sir John Cass’ School of Art w Londynie, a następnie został zatrudniony w Camberwell School of Arts and Crafts. Był współzałożycielem tzw. Grupy 49, skupiającej polskich artystów plastyków. Prócz grafiki i malarstwa interesował się (od lat 60. XX w.) również rzeźbą w wypalanej glinie i szkle. Zajmował się także kolażem, projektowaniem okładek i szat graficznych książek (m.in. Seaforth Mackenzie, Dead men rising, 1951; Robert Ardrey, African Genesis. A personal Investigation into the Animal Origins and nature of Man, 1961), aranżacją wnętrz. (m.in. kawiarni „Kon-Tiki”) oraz reklamą (m.in. plakaty „Marocco” i „Africa” dla Air France). Od udaru w 1996 r., który spowodował częściowy paraliż i utrudniony kontakt z otoczeniem, przebywał w szpitalu. Zmarł krótko przed ukończeniem 91 roku życia. Miał kilka wystaw indywidualnych, m.in. w londyńskim Victoria and Albert Museum oraz w Library of Congress w Waszyngtonie. Największą wystawę jego prac pokazała w 1972 r. londyńska Drian Gallery, prowadzona przez Halimę Nałęcz.