Hanami

Japończycy z wiersza Marii Duszki Hanami umiejętnie oddzielają codzienność i odświętność. Czas przeznaczony na pracę hołduje systematyczności, zorganizowanemu porządkowi. Lecz gdy zakwitną wiśnie, ów porządek się zawiesza. Nie żal im „upływającego czasu” na podziwianie i na zachwycanie się pięknem. Na jego kontemplację. Trwanie w bezczasowej chwili bez spoglądania na zegarek. W procesie kontemplacji pojedyncza osoba rozpływa się w całości kosmosu. Napawa się w platońskim „Morzu Piękna”. Niezwykłość Japończyków polega na wspólnym, zbiorowym uczestnictwie w jego żywiole. Podziw i zachwyt jest stanem uwznioślenia. Szybowania ku transcendencji. Odrywania od płaskiej ziemi. [...] Gdy zakwitają wiśnie, mieszkańcy Japonii nasycają się Pięknem „nawet w centrach wielkich miast”. Zamiast globalnej turystyki, objeżdżania całego globu, skupiają się na własnej uliczce. Kontemplują delikatne i ulotne płatki kwitnącej wiśni, póki nie opadną. Nikt nie spieszy się z pakowaniem ich owoców do słoików z myślą o konsumpcji. Świętowanie Kwitnących Wiśni pozwala im na radość z samego ich istnienia. „Hanami” łączy sąsiadów z całej okolicy siedzących na ławeczkach. Bez pośpiechu, w ciszy i w skupieniu. Czas skupienia na drobiazgach i szczegółach – to sztuka „rozpływania się kropli w Oceanie”. Oglądanie kwiatów, wspaniałych wykwitów Bytu, pozwala się z nimi utożsamiać. Wkraczać w serce Poezji. [Jadwiga Mizińska, fragmenty posłowia]