Ostatnie życzenie

Igor Adamczyk (I raz na liście) – ale nic dziwnego, że pierwszy, ponieważ autor urodził się w 2005 roku, jest tegorocznym maturzystą, a „Ostatnie życzenie” napisał w wakacje 2022 roku. O ile dobrze pamiętam, wakacje trwają dwa miesiące. Byłoby może lepiej, gdyby Adamczyk odłożył pracę nad książką do najdłuższych wakacji w życiu, czyli tych w 2024 roku. Krew nie woda, ale wtedy byłyby chyba większe szanse na to, że „Ostatnie życzenie” nie będzie pierwszą i ostatnią powieścią w dorobku autora. Odłóżmy jednak na bok złośliwości. Młodzieniec zrobił, co mógł. 317 stron prozatorskich juwenilii to wciąż za mało, żeby ocenić, czy prezentowana pozycja stanowi zapowiedź względnego rozwoju. Na poziomie języka jest nieco zbyt powierzchownie i skromnie leksykalnie, w fabule natomiast zbyt szybko pojawiają się istotne informacje. Ten pośpiech zabija, ponieważ nie daje wystarczających narzędzi do kontynuowania akcji, w centrum której stoi Dawid Heller – ojciec kilkulatki cierpiącej na białaczkę szpikową (autor mógł zrobić większy research, biorąc się akurat za taką chorobę), który jednocześnie para się oryginalną profesją. Mianowicie, spełnia ostatnie życzenia umierających ludzi. Walkę o życie córki łączy z poszukiwaniami wnuka pewnej staruszki, które doprowadzą go w niebezpieczny zaułek. Zagadka zahacza o Jezioro Skrzyneckie – bliskie autorowi, co akurat potrafił wykorzystać.