Lirogon

Raz, że mamy do czynienia z głosem w pełni ukształtowanym i oryginalnym; przy tym wybitnie skromnym. Dwa, w samej - nie tylko symbolicznie rozumianej - wszechstronności wykonawczej lirogonów poznański poeta widzi nie tylko akustyczną powierzchnię zjawisk, ale także kognitywną zdolność do objęcia/uczestnictwa w całości przejawów życia poprzez sztukę i technē. Nie było chyba w polskiej poezji dotychczas tomu, który by z większą mocą - wychodząc od postawy postantropocentrycznej, nie tracąc jednak niczego z ducha humanizmu - opowiadał o świecie, na nowo go zaczarowując i demitologizując jednocześnie; mieszał umiejętnie czasy historyczne i prehistoryczne, lecz nie wychodził poza ramy materializmu historycznego w myśleniu; opiewał świat przepełniony muzyką, ale dawał w kilku słowach podglądnąć go nam okiem wytrawnego fotografa przyrody; tomu czujnego i czułego duchowo wobec Matki Ziemi, ale wrażliwego także politycznie na walkę w jej obronie czy politykę równościową i antykolonialną.