Zbrodnie bez kary

Łukasz Kuźmicz, urodził się we wsi Kuśniszcze II, w powiecie lubomelskim na Wołyniu jako syn Stanisława. Mieszkał tam z rodziną do 1943 roku. Wstąpił do 2 Armii WP, i w jej szeregach, w 1944 r., przybył do Rzeszowa, gdzie formowała się 10. Dywizja Piechoty WP. Tam został skierowany do Resortu Bezpieczeństwa Publicznego. Od 11 września 1945 do 10 maja 1946 był zastępcą szefa Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego (PUBP) w Przemyślu. W stopniu porucznika od 11 maja 1946 do 29 lutego 1948 pełnił funkcję szefa PUBP w Jarosławiu. Następnie został p. o. zastępcy naczelnika Wydziału I Kontrwywiadu w Wojewódzkim Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego (WUBP) w Rzeszowie, a od 1 maja 1950 do 1 kwietnia 1955 był naczelnikiem Wydziału I Kontrwywiadu WUBP w Rzeszowie. W stopniu kapitana od 1 kwietnia 1955 do 28 listopada 1956 był naczelnikiem Wydziału II WUBP w Rzeszowie. Publikował w dzienniku „Wiadomości Fabryczne". W 2006 wydał książkę pt. Zbrodnie bez kary, o mordach dokonywanych przez OUN i UPA oraz opisującej walki milicjantów i żołnierzy WP z UPA w rejonie Rzeszowa przed akcją „Wisła” i w czasie jej trwania. 9 listopada 2011 Oddziałowa Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu IPN w Rzeszowie oskarżyła Łukasza Kuźmicza o dopuszczenie się w okresie od 11 maja 1946 do marca 1948 w Jarosławiu 197 zbrodni, z których większość polegała na przekroczeniu przez niego władzy i stosowaniu represji wobec podejrzanych o przynależność do określonej grupy politycznej. 8 maja 2012 postępowanie karne zawieszono ze względu na stan zdrowia oskarżonego.