Wyspy hispanoamerykańskiego Pacyfiku

Imperium kolonialne Korony hiszpańskiej składało się nie tylko z wielkich terytoriów, dobrze znanych polskiemu Czytelnikowi, ale także szeregu mniejszych, znajdujących się gdzieś na marginesie, o których niewiele wiadomo. Portugalsko-hiszpański traktat z Saragossy z 1529 roku sprawił, że Pacyfik stał się „morzem wewnętrznym” Hiszpanii. Choć inne państwa europejskie nie planowały przestrzegać tych ograniczeń, to Madryt starał się zazdrośnie strzec nawet najmniejszych wysp, choć nie miał ludzi i zasobów, aby je skolonizować. Perły, zasoby naturalne, ludzie czy trasy żeglugowe – różne były motywy, które co jakiś czas pchały Hiszpanów na wyspy Pacyfiku. Z kolei przedstawiciele obcych mocarstw, Holandii, Anglii i Francji, starali się rzucić wyzwanie swojemu wrogowi, bądź to przez próby kolonizacji, bądź wyprawy łupieżcze. W każdym razie historia wysp hispanoamerykańskiego Pacyfiku jest równie ciekawa, co kontynentalnych kolonii hiszpańskich. Niniejsza praca jest częścią szerszego projektu, współtworzonego z Muzeum Historii Polskiego Ruchu Ludowego, pragnącego przybliżyć polskiemu Czytelnikowi historię zaniedbanego dotąd w polskiej literaturze regionu Karaibów. Do tej pory w niniejszej serii ukazały się szesnaście tytułów, m.in. Historia Trynidadu i Tobago, Historia wysp bezużytecznych, Historia Kuby, Historia Jamajki, Historia Florydy i Luizjany. Historia hiszpańskiego Nowego Meksyku, Kalifornii i Teksasu, Historia Antarktydy, Historia Patagonii (pełna lista wewnątrz książki).