Sztuka kochania:

Malarstwo Rafała Labijaka wyśpiewane w poezji Dominika Górnego w Galerii Sztuki Współczesnej Akademii Lubrańskiego odsłania w twórczości Labijaka wymiar metafizyczny. Artysta opiera się na swoich subiektywnych doświadczeniach religijnych i wiedzy o badaniach z zakresu neuroestetyki i mechaniki kwantowej - w odniesieniu do percepcji wzrokowej. Interesuje się kwantową teorią świadomości Rogera Penrose'a i wie, że patrzenie na obrazy wciąż jest czynnością skomplikowaną i niewyjaśnioną. Teza o synestetycznym oddziaływaniu bodźców wzrokowych również na inne zmysły, choć to oddziaływanie zostało opisane przez kognitywistów i neuroestetyków (np. wpływ kolorów na odczucia termiczne i aktywację układów współczulnego i przywspółczulnego), jeszcze nie jest definitywnie zweryfikowana na polu mechaniki kwantowej, ale inspiruje Labijaka i innych artystów, bo zgadza się z logiką wiary i wyobraźni. Malarstwo Rafała Labijaka oscyluje wokół tematów związanych z komunikacją w ponowoczesnym świecie, poprzemysłowymi pejzażami, mediatyzowaniem rzeczywistości wirtualnej.