Zagajewski:

Każdy artykuł wnosi nowe spojrzenie na relację między poezją i filozofią w twórczości Adama Zagajewskiego, mogąc służyć kolejnym badaczom za istotny punkt odniesienia do dalszych studiów. Z perspektywy badawczej zastosowanej przez Autorów poszczególnych tekstów zarówno eseistyka, jak i poezja Zagajewskiego okazują się ważnym głosem w sporach stricte filozoficznych, dotyczących natury języka i jego rozmaitych funkcji, realizmu (zarówno metafizycznego, jak i epistemologicznego), emocji jako warunku i źródła poznania, doświadczenia poetyckiego jako specyficznej iluminacji, bliskiej doświadczeniom religijnym czy wpływu różnych nurtów filozofii (zwłaszcza fenomenologii) na literaturę. Łączy te teksty poszukiwanie uniwersalnego dyskursu, w którym podziały na dyscypliny akademickie czy nawet dziedziny kultury tracą znaczenie; mądrość bowiem nie przestaje być mądrością tylko dlatego, że jest zakotwiczona w poezji czy religii, a nie jedynie w akademicko zorientowanej filozofii. Ten uniwersalistyczny wymiar ocenianych prac uważam za ich walor najcenniejszy, wpisują się bowiem w coraz częściej uprawiany model humanistyki integralnej, w której ważniejsza od metodologicznego puryzmu jest sprawa głębszego namysłu nad tajemnicą ludzkiego losu. (Z recenzji prof. dr. hab. Ireneusza Ziemińskiego)