Historia niezwykłej miłości

Poczuł też zapach prochu, a więc ten ktoś na pewno przed chwilą tej broni użył. I co? Teraz zamierza użyć jej ponownie? Już czuł, jak narasta w nim gniew. Najchętniej to zrobiłby teraz w tył zwrot i zdzielił tego drania. Ale, wiadomo, lepiej nie ryzykować. Odłożył więc nóż na bok i powoli podniósł ręce. - Spokojnie – powiedział. – Weź to, po co tu przeszedłeś i idź sobie. - Ja bardzo potrzebuję pomocy – powiedział ten ktoś, takim słabym głosem i, co było zaskakujące, na pewno z brytyjskim akcentem. Blue przez sekundę zastanawiał się, czy nie warto teraz skłamać i powiedzieć, że wcale nie jest doktorem, ale uznał, że to nie ma sensu. - Tak. Jestem doktorem. Doktor Calhoun. - Wiem. I to pan mnie wziął do swojego powozu. (Fragment).