Jacy są Papuasi?:

Fragment książki: "Było to nad Sepikiem (najdłuższa rzeka Papui Nowej Gwinei, nad którą mieściła się również parafia Kanduanum, gdzie całe to wydarzenie miało miejsce). W niedzielny poranek, zgodnie ze starym zwyczajem, zadzwoniłem na Mszę Świętą i parafianie, począwszy od ministrantek, swoim starym zwyczajem, zaczęli powoli "kapać". Jak już "nakapało" ich tylu, że proboszcz uznał, iż dłużej nie ma co czekać, bo czas rozpoczęcia minął godzinę temu, zaczęła się Msza Święta. A tak swoją drogą - ludzie tutaj mają taki sam zwyczaj jak w Polsce i powoli wypełniają kościół, nawet do kazania włącznie. Tym razem większość spóźnialskich naprawdę się zdziwiła, bo przyszli już po konsekracji. Ale chyba lepiej wszystko zacząć od początku i po kolei. Kiedy rano wchodziłem do kościoła i otwierałem drzwi od zakrystii do prezbiterium przed moimi stopami spadł ... ... na podłogę wąż. Stwierdzając, że to jeden z niedużych pytonów, zupełnie nieszkodliwych dla ludzi, pozwoliłem mu otrząsnąć się trochę po upadku, po czym "pogoniłem nieco kota", by już więcej nie plątał się pod nogami i nie przeszkadzał, a następnie zabrałem się do przygotowywania kościoła do Mszy św. W sumie to on mi nigdy nie przeszkadzał, a nawet się nieźle spisał jako sprzątaczka i stróż. Kiedy przyszedłem do parafii kościół był pełen nietoperzy i przez to..."