Kuchnia kociewska dla każdego

Współczesny świat w różnych formach przypomina o bogactwie kulturowym oswojonej ziemi. Nasza ziemia, Kociewie - południowa część Pomorza od Topolna - Gruczna wzdłuż Wisły, poza Tczew i w bok ku Borom Tucholskim i ziemi starogardzkiej. Nie tylko „piyrwy” i „zamanówszi”, ale „zawdy jeście” było podstawą życia. Wielki Polak, św. Jan Paweł II dobitnie przypomniał, że „wierność korzeniom nie oznacza tylko biernego odtwarzania tego, co dobre i dawne, ale wymaga też przenoszenia w nową zmieniającą się rzeczywistość...” Dzielne Kociewianki z powiatu świeckiego spełniły to zalecenie. Z sentymentalnych wspomnień i rodzinnych zapisków zebrały 25 przepisów. Same nazwy – „fefernuski”, „zagraj” - brzmią często tajemniczo i zachęcająco. Nie ma wśród propozycji „ślepego śledzia”, czy „gapjigo rosołu”, bo ogólnie jest bardziej dostatnio. Na obiad bywały niegdyś „golce”, „szandar”, też „brukwiónka”. W niedzielę do „bón-kawy” „kuch z krostami”, czyli „zakruszkami” i z „glancem”. Gdy już przejedzą się nam hot-dogi i pizza warto przypomnieć sobie jak babcia smażyła „ruchanki” i - ku pokrzepieniu –gotowała „gryz”... Określenie „babcine”, „dawne” stało się obecnie kulinarną marką. Swojski „chlyb” powinien być lepszy niż „kupny”... A już na pewno bywa zdrowszy. Warto zdjąć „dekel” i zajrzeć do swojej grapy... - dr hab. Maria Pająkowska-Kensik, prof. nadz. Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy