Pełnia

"Narrator w książce Michała Androsiuka „Pełnia” idzie z dziadkiem przez puszczę, aby wybrać drzewa na budowę nowego domu. Dziadek Alimpiej ze Starzyny zwraca się jednocześnie do wnuka i do sosny: Drzewo czy człowiek, ile by nie żył, a umierać nie chce. A ja ci powiem tak: Nie umrzesz ostatecznie, z ludźmi będziesz żyć. Rozmawiać i milczeć, dzielić radość i smutek. Będziesz słuchać pieśni weselnych. Żałobnych też, ale sama wiesz, tam gdzie życie, tam i śmierć (…) No tak, powiecie, w jakiejże to jeszcze krainie można znaleźć dziadka, który rozmawia z drzewami? Nasi dziadkowie tak nie mówią… Wiadomo, w realnym życiu nikt tak nie mówi, ale to przecież literatura – ona ma prawo do mieszania realnego z nierealnym. „Pełnia” Michała Androsiuka nie jest realistyczną powieścią o życiu człowieka na skraju puszczy w takich wsiach jego stron rodzinnych jak Wojnówka, Starzyna, Werstok, Wiluki czy Policzna. To raczej elegia napisana prozą (nierzadko poetycką) o nieodwracalnej śmierci wiejskiego, patriarchalno- -matriarchalnego porządku świata." (Jan Maksymiuk)