Ucieleśniona uważność w wybranych praktykach tańca współczesnego

Katarzyna Słoboda bada praktyki takich artystek jak Lisa Nelson, Rosalind Crisp, Maria Zimpel, Anna Nowicka i Maria Stokłosa. Ucieleśniona uważność to zwrot ku prymarnej modalności tańca jako osadzonej w ciele wielozmysłowej świadomości i obecności, pozwalający umiejscowić percepcję i recepcję tańca w ciele. Autorkę interesuje w jaki sposób praktyki te problematyzują i pogłębiają wielozmysłowe relacje ciała, wyobraźni, percepcji i otoczenia. Kluczowe są tu narzędzia wygenerowane przez choreografię, jako główną modalność tańca współczesnego, która w relacji do improwizacji i tańczenia tworzy trajektorie komponowania elastycznych struktur działania, relacyjności, responsywności, zaangażowania i decyzyjności. Choreografia w praktykach tańca współczesnego jako metodologia wytwarzania, ale i angażowania siebie oraz widzów w afektywne relacje pozwala badaczce zadać najistotniejsze pytania o uważność, obecność, percepcję i wyobraźnię w doświadczaniu sztuki.