Sagittarius

Ma na imię Jadzia. Ciemne, trudne do jednoznacznego opisu oczy, wpatrzone w nią z nieświadomie gorliwą dziecięcą ciekawością zdającą się przewiercać skórę na wskroś. Włosy gęstniejące jak chmury, prawie czarne, z domieszką połyskliwego granatu, skręcone w delikatne loki muskające policzki i szyję. Ładna buzia dziecka, o którym jeszcze nic nie można powiedzieć. Nic, co rozwiałoby zasłony przyszłości. Może jest tam jakaś nutka smutku, zbyt wielu pytań, może wręcz kropelka rozpaczy, jak niechciana łza. Jeśli nawet, to mało kto się nad tym zastanawia. Rodzice widzą w niej wyłącznie nierozkwitły jeszcze zalążek owocu ich miłości. Obcy zachwycają się tym, kim jest, a nie tym, kim może się stać. Kobieta, która z druzgocącym ją od środka niepokojem przyjmuje ją na chwilę do swojego domu, chce na ten krótki czas oślepnąć.