Między Tel Awiwem a Warszawą

Jest to książka publicystyczna, ale składają się na nią teksty rodzajowo i stylistycznie niejednorodne: są tu i teoretyczne analizy historyczno-polityczne, są nawiązania do koncepcji filozoficznych i moralnych takich autorytetów, jak E. Levinas, J. Korczak, H. Arendt, L. Kołakowski, są doraźne interwencje w sprawie aktualnych wydarzeń czy publikacji w Izraelu i w Polsce, są wreszcie zaprawione pewną dozą humoru i autobiograficznych wspomnień opowieści o żydowskiej kuchni, o wielobarwnym życiu codziennym żydowskich miasteczek w przedwojennej Polsce czy o spisanej kronice chasydzkich przypowieści. Jest wreszcie artykuł dotyczący najnowszej wojny izraelsko-palestyńskiej. Okazuje się, że historia skomplikowanego dialogu polsko-izraelskiego, zarówno na poziomie oficjalnych polityk państwowych, jak i przełamywania wzajemnie jednostronnych stereotypów społeczno-kulturowych może być pryzmatem, przez który dałoby się być może dostrzec promyk nadziei na izraelsko-palestyński pokój. Przeszkodą jest tu oczywista różnica kontekstu historycznego.