Cmentarz Rakowicki w Krakowie

Kraków, mimo że był siedzibą silnego garnizonu austriackiego (Twierdza Kraków), nie posiadał odrębnego cmentarza wojskowego. Poległych i zmarłych żołnierzy chowano na Cmentarzu Miejskim (Rakowickim). Lata I wojny światowej i bliskość frontu, przyniosły tak dużo ofiar, że zaczęło brakować miejsc na dziewięciu cmentarzach cywilnych Krakowa. Tylko na Cmentarzu Miejskim pochowano ponad 9000 poległych żołnierzy. Sytuacja ta zmusiła władze miejskie i wojskowe do działania. Jednak spory kompetencyjne spowodowały, że cmentarz powstał dopiero dwa lata po wojnie. W 1920 roku na terenie dawnego placu ćwiczeń wojskowych jednostki saperów byłej austriackiej cesarsko-królewskiej armii, znajdującego się na przedmieściu Warszawskie przy ul. Prandoty, powstał niewielki, liczący 10 kwadratowych kwater, cmentarz wojskowy. Pierwszymi chowanymi tu osobami byli zmarli żołnierze i oficerowie Wojska Polskiego oraz członkowie ich rodzin, weterani powstania styczniowego, żołnierze polegli w wojnie polsko-bolszewickiej, powstańcy śląscy, powstańcy wielkopolscy. Gdy w latach 30. ubiegłego wieku zwiększono obszar Cmentarza Rakowickiego, obie nekropolie dzieliła tylko ul. Prandoty. W okresie II wojny światowej grzebano na cmentarzu żołnierzy Wojska Polskiego, żołnierzy niemieckich, jeńców brytyjskich, a w 1945 r. żołnierzy Armii Czerwonej. Po 1945 r. cmentarzem zaczęło zarządzać miasto, uporządkowano pochówki żołnierskie, przeprowadzono ekshumacje oraz utworzono odrębne kwatery żołnierzy różnych armii, rozszerzono cmentarz i zaczęto chować na nim osoby cywilne a numeracja kwater była kontynuacją numeracji Cmentarza Rakowickiego. Obecnie oprócz żołnierzy spoczywa na nim wielu ludzi nauki, kultury, artyści, politycy, sportowcy. Aktualnie cmentarz jest zarządzany razem z Cmentarzem Rakowickim i jest często traktowany jako jego wojskowa część, chociaż jest to i zawsze była odrębna nekropolia. [wikipedia.org.pl]