Tożsamość i wspólnotowość a bezpieczeństwo narodowe

Socjologowie od końca XX wieku wiele uwagi poświęcali kwestii ryzyka w ponowoczesnym świecie. Analizowali jego nowe, globalne wymiary oraz zagrożenia towarzyszące nieustannie naszej codzienności. Wyraźnie podkreślali nieprzewidywalność, egalitaryzm i wszechobecność współczesnych ryzyk. Ulrich Beck przekonująco wskazywał, że współczesne zagrożenia przesunęły się z obszaru wojskowego na każdą niemal dziedzinę życia społecznego, będąc swoistym ubocznym skutkiem nowoczesności. Także w literaturze dotyczącej problematyki bezpieczeństwa coraz częściej są one ujmowane szeroko, nie ograniczając się do tradycyjnego traktowania bezpieczeństwa narodowego jako zdolności do obrony państwa. Z różnych definicji wyłania się pojęcie bezpieczeństwa narodowego jako całościowych działań społeczeństwa i organizacji państwa, które mają służyć „realizacji dwóch zasadniczych funkcji: po pierwsze ochronie i obronie wartości i interesów narodowych przed istniejącymi i potencjalnymi zagrożeniami, po drugie tworzeniu warunków niezbędnych do swobodnego rozwoju politycznego, społecznego, kulturalnego, gospodarczego narodu, wobec wyzwań przyszłości.