O harcerstwie żeńskim w Polsce:

Celem naszego opracowania jest przypomnienie harcerskiego ruchu żeńskiego w Polsce. W części pierwszej przedstawiamy osiągnięcia społeczno-wychowawcze oraz dorobek metodyczno-programowy Organizacji Harcerek ZHP, działającej w latach 1930–1949, w tym prawie sześć lat w konspiracji jako Pogotowie Harcerek. To karta w historii Polski, która zasługuje na upamiętnienie. Przywołujemy tu wydarzenia istotne dla kształtowania się charakteru ruchu żeńskiego i jego rozwoju. Pokazujemy role życiowe odegrane w historii naszego społeczeństwa przez harcerki en bloc i przez każdą z osobna, odwołując się do biograficznego faktu „bycia harcerką”. W części drugiej opisujemy działania Zespołu Harcerek Głównej Kwatery ZHP (1991–2002). Był to pierwszy od 1957 r. formalny zespół instruktorek powołany przy centralnych władzach ZHP z zadaniem tworzenia dla harcerek programu uwzględniającego ich potrzeby rozwojowe i zgodnego z celami oraz zasadami wychowania skautowego. Współtworzyłyśmy ten Zespół, organizując jego działania, dlatego postanowiłyśmy udokumentować dziesięć lat aktywności współpracujących z nim instruktorek. W historii harcerskiego ruchu żeńskiego zapisały one nową kartę. (Autorki)