Patria

"Patria - ojczyzna prywatna, dryfująca w poprzek pamięci. Zapuszczająca korzonek w powidok, w starą fotografię, w porzuconą rzecz, zapoznaną myśl. Melancholicznie matowa, niepewna, a zarazem nieodparta. Nie można w niej zamieszkać - i nie da się w niej nie mieszkać. Każdy ma swoją patrię, za którą nie umrze. Umrze razem z nią. Nim to jednak nastąpi, wyćwiczy wewnętrzne oko. Grabowski uświadomił mi, że w patrii panoszy się pareidolia. Tak właśnie wraca, filtruje, odciska się w nas dzieciństwo. Jestem za tę krainę wdzięczna. Patrzę w nią z koniecznej dali. Przybliżenie rozpikselowuje." - Eliza Kącka