5

„Na Mount Everest” może wejść każdy, kto ma gruby portfel. Szerpowie wniosą bagaż, a biedny biznesmen będzie nieustannie podłączony pod butlę z tlenem. Na szczycie zrobi sobie entuzjastyczne selfie, a za nim w kolejce będą kolejni klienci, płacący dużymi czekami. Góry zostały dawno odarte z romantyzmu”. To fragment piątej książki Łukasza Kamińskiego (1991) pt. „5”. Cztery poprzednie – również o numerowanych tytułach – były tomikami wierszy. Tym razem autor postawił na bardziej życzliwą współczesnemu czytelnikowi formułę; formułę otwartą na człowieka, a jednocześnie eksperymentalną. Poziom autofikcji w „Piątce” urzeka, podobnie jak niejednoznaczność gatunkowa. Prezentowana pozycja może być w zasadzie prawie wszystkim, to już zależy od ambicji i humoru odbiorcy. Z jednej strony dziennik z Tatr pióra fikcyjnego poety – dodajmy od razu, że chodzącego po górach z diabłem – z drugiej ileż gatunków kryje się w przedstawionych tu historiach. Tragedia z 3 sierpnia 1925 roku, gdy podczas wędrówki w jednej chwili zmarło trzy osoby (46-letni prokurator Kasznica, jego 12-letni syn i towarzyszący im taternik; jedynie żona ocalała), stanowi iście diabelskie wspomnienie. Diabelskie, ale jakże pociągające. I tak w gruncie rzeczy jest we wszystkich rozdziałach (rozdzialikach?) książki Kamińskiego. Autor ma zwięzły, spójny styl. Teksty tworzą zwartą kompozycję – większość z nich zamyka się na dwóch stronach, pojedyncze w jednej. Wszystkie odnoszą się do konkretnych miejsc w Tatrach: szlaków, szczytów etc. A więc może to przewodnik tyle że o literackim nacechowaniu? Takie odczytanie jest możliwe pod warunkiem, że stać nas na to.