Robinsonowie:

Określenie „Robinsonowie warszawscy” nie jest pojęciem całkowicie nieznanym historykom dziejów najnowszych, varsavianistom i mieszkańcom stolicy. Jednak pozostaje ono na marginesie głównego dyskursu, zarówno historiograficznego, jak i popularnego, okazyjnie jedynie przypominane przez media. Na łamach prasy, czasem także w radiu, a później i w telewizji, temat ten pojawiał się zwykle przy okazji wspominania zajęcia Warszawy przez wojska sowieckie i polskie. Uznawano go za atrakcyjny, rocznicowy news. W 1975 r. jeden z Robinsonów, pracujący jako dziennikarz, Wacław Gluth-Nowowiejski, opublikował zbiór fabularyzowanych opowieści o innych ludziach, którzy podobnie jak on przeżyli jesień i zimę 1944/1945 r. w popowstaniowej Warszawie. Z niewiadomych jednak przyczyn temat ten do tej pory nie doczekał się pełnego opracowania historycznego. Kiedy już pojawiał się, to zwykle w związku z innym zagadnieniem, jak to było z relacjami Robinsonów zgromadzonych w ramach akcji zbierania wspomnień przez Muzeum Historii m.st. Warszawy i Instytut Historii PAN, wydanych następnie w publikacji „Ludność cywilna w powstaniu warszawskim”. W publikacji: stan badań, okoliczności pozostania w mieście, kryjówki, codzienne życie, relacje wewnątrz i pomiędzy grupami; kontakty z ludźmi z zewnątrz, próby opuszczenia Warszawy, losy powojenne. Utrwalanie pamięci - m.in. publikowane wspomnienia, filmy, tablice.