Siódme niebko

Akcja rozgrywa się w odległej dla współczesnych nastolatek epoce PRL-u, na hermetycznym osiedlu w Nowej Hucie, gdzie symboliczna parkowa ławeczka staje się centrum mikroherstorii. Składają się na nie opowieści zaprzyjaźnionej grupy dziewczynek, potem już dziewcząt z różnych warstw społecznych. Katalizatorem ich zróżnicowanych procesów dojrzewania jest główna bohaterka, Haśka. Jej narracja niczym nić Ariadny zespala intymne, zmysłowe, migotliwe znaczeniowo, czasami tragiczne, innym razem przełomowe wydarzenia z życia bohaterek. Dzięki temu powstaje mapa sekretnych przeżyć uznawanych za specyficznie dziewczęce, które w kulturze patriarchalnej są mocno stygmatyzowane. Dotyczą one poznawania swojego ciała, splątanych emocji, które definitywnie przekreślają etap dziecięcej niewinności, inicjując mozaikę ambiwalentnych odczuć względem płci własnej i odmiennej. Pisarka odkrywa dziewczęce sekrety, przemilczenia, „brzydkie” wspomnienia, które stają się elementami wspólnej, niewypowiedzianej herstorii. W finale symboliczny gorset nakazów społecznych pęka i Haśka czuje, że jej umysł i ciało stają się dla niej źródłem przyjemności. Po przeczytaniu tej książki najdzie was ochota na rozmowę z babkami i matkami o tym, jak dawniej wyglądało owo trudne przeobrażanie dziewczynki w dziewczynę – i na końcu w kobietę.