Dźwiękowe emanacje oporu i strategie przetrwania w Litzmannstadt Getto

Historia powstania i działalności getta łódzkiego to opowieść o eskalacji technik terroru. W skład struktury represji wchodziły między innymi izolacja, głód, niewolnicza praca, prześladowania na tle osobistym, kulturowym i religijnym, a także działania umacniające rozwarstwienie społeczne i materialne. Na tym tle szczególnego znaczenia nabierają praktyki oporu o charakterze akustycznym – jedne z niewielu form sprzeciwu zdolnych prześliznąć się przez gęstą sieć opresji. Do dźwiękowych strategii przetrwania można zaliczyć z jednej strony twórczość artystyczną czy śpiew towarzyszący pracy, strajkom i zgromadzeniom opozycji, z drugiej – praktyki zapewniające przeżycie kolejnego dnia: celowe zachowywanie ciszy, nasłuchiwanie radia czy tajne systemy komunikacji między ukrywającymi się. Artykuł obrazuje wielopłaszczyznowość oporu podejmowanego przez osoby osadzone w getcie, akcentując znaczenie strategii dźwiękowych – pomijanych dotąd w studiach nad Zagładą.