Dlaczego tak nam trudno żyć?

Dlaczego tak wiele osób jest znerwicowanych? Czemu tak często czujemy się nieszczęśliwi? Co nam każe całe lata trwać w nieudanych związkach? Dlaczego tak łatwo wpadamy w nałogi? Skąd się bierze prawdziwe oblężenie gabinetów psychoterapeutycznych? Autorzy starają się odpowiedzieć na to pytanie wykorzystując swoje doświadczenia właśnie z pracy psychoterapeutycznej z pacjentami. Stawiają hipotezę, że wszystkiemu winne są mechanizmy obronne. Powstały one już w dzieciństwie na skutek presji społecznej oraz błędów popełnianych przez rodziców. Bronimy się za ich pomocą przed bólem psychicznym, odrzuceniem. W dzieciństwie służą więc dobremu. Problemy zaczynają się wtedy, gdy przenosimy je w dorosłe życie. Wtedy zaczynają być destruktywne. Nie pozwalają nam przeżywać prawdziwych uczuć. Sprawiają, że ranimy innych (przede wszystkim partnerów i dzieci) w obronie własnej. Zachowujemy się dokładnie tak, jak tego od nas społeczeństwo oczekuje. Zamiast dawać sobie prawdziwą bliskość gramy role idealnego partnera czy rodzica. Nie ujawniamy swoich prawdziwych uczuć w obawie przed brakiem akceptacji, a czasem po prostu zaprzeczamy ich istnieniu. Taką samą postawę przekazujemy swoim dzieciom, które- jak dorosną- przekażą ją kolejnym pokoleniom. Autorzy proponują nam wyjście z tego zaklętego kręgu. Namawiają do otwarcia się na swoje prawdziwe uczucia, na pełne doświadczanie życia zarówno z jego radościami, jak i z bólem. Przytaczają bardzo liczne przykłady służące jako przestroga. Poznajemy historie osób, które wycofują się przerażone ze związków, gdy partner otwarcie wyznaje im miłość. Dlaczego tak się dzieje? Przecież powinni być szczęśliwi! Jednak pamiętają oni, że w dzieciństwie byli krzywdzeni przez osoby najbardziej bliskie, czyli rodziców. Boją się więc związać z kimkolwiek, bo zaufanie drugiej osobie oznacza bezbronność wobec niej. A może ona zranić w którymś momencie równie dotkliwie jak ojciec czy matka. Lękając się bólu ludzie tacy odepchnęli możliwość bliskości.