Nauka a społeczeństwo:

Współczesna nauka znajduje się w osobliwym położeniu. Podziwiamy jej ogromny postęp, a zarazem kwestionujemy poznawczą wiarygodność; oczekujemy od nauki rozwiązania bolączek ludzkości, a jednocześnie krytykujemy konsekwencje rozwoju naukowego i żądamy kontroli nad nauką. Pojawia się wobec tego pytanie: jak urządzić naukę w społeczeństwie, by mogła rozwijać się w wolności, a jednocześnie przynosiła człowiekowi i społeczeństwu pożądane dobra? Z tym właśnie pytaniem mierzą się rozważania autorki. Uzwględniony jest okres po II wojnie światowej, gdyż dopiero wtedy ujawnił się z całą mocą potencjał nauki do przebudowy naszego świata przyrodniczego i społecznego, a nauka stała się "wielką nauką" zarówno w aspekcie poznawczym (przyrost wiedzy), jak i organizacyjnym (wzrost liczby instytucji i badaczy). W kolejnych rozdziałach autorka analizuje trzy propozycje ułożenia relacji nauka - społeczeństwo: społeczny kontrakt dla nauki, modele partycypacyjne i modele helisowe. Na ich tle rozwija własny projekt nazwany przez nią paradygmatem personalistycznym.