W pogoni za życiem

„Kiedy w 1983 roku moje ciotki dowiedziały się, że mam guza w gardle, szybko zamówiły mszę świętą. Wtedy postrzeganie choroby nowotworowej było zupełnie inne niż obecnie. Perspektywy dla pacjenta nie były zbyt dobre, a możliwości związane z leczeniem wyglądały inaczej. Zostałem popisany fioletowymi markerami, bo tak oznaczano miejsca do radioterapii. O dawkach promieniowania nawet nie ma co wspominać. Efekt był taki, że zaczęła mi się wysypywać woskowi na z uszu. Do tego chwiały się zęby, a język przypominał zbitego sznycla. Obecnie medycyna zrobiła olbrzymi postęp. Patrzę na to z zachwytem, że ludzie nie muszą już tak cierpieć jak ja. [...] Kiedy przeglądam zdjęcia z moich podróży, sportowych zmagań i inspirujących spotkań, zachwycam się tym, co mnie spotkało. Ile zobaczyłem i jak wiele dotknąłem. Nie chcę chować do swojej prywatnej szuflady smaku i zapachu mojego życia. Jest w nim tyle kolorów świata, radości, ale i smutku za bezpowrotnym przemijaniem najlepszych chwil. Jest też siła, która tkwi we wspomnieniach. Ona napędza mnie do dalszego działania". [Wstęp, fragm.]