Samotność myślenia:

Pytanie o sens ujawnia się dopiero w nowoczesności jako nienasycona znaczeniami metafora, tajemnicza czarna dziura, formująca się w centrum galaktyki zachodniego myślenia. Z początku ledwie widoczna, absorbuje światło kolejnych epok prawdy, by bezpowrotnie pochłaniać kolejne wątki dyskursu metafizyki. Tymczasem starzejące się myślenie, uparcie stawiające opór otchłani pytania o sens, błądzi w labiryntach uniwersum języka, przebiera słowami w miejscu, zatraca się w recyklingu zużytych pojęć metafizyki. Ich semantycznie lepka masa zagęszcza nawarstwiające się treści, w których znaczeniowe różnice bezpowrotnie ulegają spłaszczeniu, by już więcej nic nie różnić. Opróżnione z dawnych znaczeń idee, wyparte poza horyzont pytania o sens, nigdy już tego sensu odzyskać nie zdołają, kreśląc na koniec jedną z figur przemijania.