Białe wiersze

"Białe wiersze" to zaduma dojrzałego człowieka nad światem, życiem: „Życie, po co jest”? Człowieka, który uświadomił sobie, że żyje w niepojętym, a otaczający świat pełen jest bolesnych pułapek i ludzi z „gatunku” homo homini lupus, którzy zatracili dobro, stając się ubogimi duchem. „Ludzie są jak niewidomi na wzgórzu,/ jak otępiali w rozumie i głusi w ciszy”. Ale jest to też człowiek, który mimo wszystko pielęgnuje w sobie wiarę, że jednak „(...) życie zależy od nas”. "Białe wiersze" to zaduma dojrzałego człowieka nad światem, życiem: „Życie, po co jest”? Człowieka, który uświadomił sobie, że żyje w niepojętym, a otaczający świat pełen jest bolesnych pułapek i ludzi z „gatunku” homo homini lupus, którzy zatracili dobro, stając się ubogimi duchem. „Ludzie są jak niewidomi na wzgórzu,/ jak otępiali w rozumie i głusi w ciszy”. Ale jest to też człowiek, który mimo wszystko pielęgnuje w sobie wiarę, że jednak „(...) życie zależy od nas”.