Nie powtarzałem siebie

Opowiadając, Jerzy Kawalerowicz staje się jak wytworny oraz pewny swoich umiejętności i warsztatu malarz. Wychował się w otoczeniu rodziny, w której malarstwo cos znaczyło. Żywił zamiłowanie do barw, proporcji i realizmu wspomaganego ogromna dozą znaczeń ponaddosłownych, a także symbolicznych. Ten swój geniusz przeniósł do sztuki filmowej, a jego zmysł praktyczny i organizacyjny sprawił, że z perspektywy czasu został słusznie obwołany twórcą polskiej szkoły filmowej. W naszej rozmowie te talenty przenoszą się na umiejętność malowania słowem, a owocem tego przedsięwzięcia jest zarys biografii i portret wewnętrzny reżysera. I nie chodzi tu jedynie o próbę opisania tego, w czym uczestniczył i co przeżył, ale o znacznie trudniejszy i bardziej ambitny wysiłek zrozumienia siebie, bo: żeby siebie zrozumieć, trzeba siebie opowiedzieć.