Architektura utracona

Bywa, że budynki umierają młodo. Czasem tylko dlatego, że powstały w okresie PRL-u, inne budziły zbyt duże kontrowersje, a niektórym nie udało się zwyciężyć z czasem czy ludzką obojętnością. I to właśnie takie obiekty są bohaterami zamieszczonych w tej książce esejów Zbigniewa Beiersdorfa (Krakowski Park Miejski), Irmy Koziny (katowicki dworzec i hala targowa), Jana Łasia (drewniana zabudowa Podhala), Małgorzaty Omilanowskiej- Kiljańczyk (warszawski Supersam), Agnieszki Tomaszewicz i Joanny Majczyk (wrocławski Solpol) oraz Michała Wiśniewskiego (krakowskie stołówki AGH). „Architektura utracona” – dziewiąty tom cyklu „Architektura jest najważniejsza” – to sześć opowieści o budynkach, których już nie ma. Przetrwały tylko na archiwalnych zdjęciach i w ludzkiej pamięci. Oraz w publikacjach takich jak ta. Seria jest dedykowana pamięci zmarłego w 2012 roku prof. Tomasza Mańkowskiego, architekta i pedagoga.