Moja Europa:

Natomiast jeśli w Zborovie pojedziemy jednak w lewo, to najlepiej, by stało się to wczesną jesienią w niedzielę. Domy trzymają się szosy jak szadź gałązki. Wsie kończą się niczym nożem uciął i zaczynają w jednej chwili. Pomiędzy jest tylko przestwór dolin. Niebo przelewa się między falistymi krawędziami horyzontu. Porządek pejzażu przywodzi na myśl mapę plastyczną. Nie ma starców przed domami ani młodych na motocyklach. Knajpy wyglądają martwo jak w poście. Trwa tutaj jeszcze stary czas, w którym ludzie nie wyruszali w drogę bez przyczyny. Siedzieli w domach i nasłuchiwali odgłosów świata, bo wezwanie do podróży nigdy nie oznaczało niczego dobrego. Wyjeżdżało się na cudzą wojnę, uciekało przed armiami, umykało przed nędzą i głodem. Dlatego Europa Środkowa nigdy nie wydała wielkich podróżników. Zajęta była podróżowaniem w swoim własnym wnętrzu. Wybrać się w drogę z ciekawości? Taka myśl może przyjść do głowy komuś, kto jest pewien nienaruszalności własnego domu, komuś, kto nie zastanawia się nad tym, czy po powrocie jego własny dom będzie stał na tym samym miejscu. Bardzo możliwe, że ta ostentacyjna osiadłość, ta nieruchomość siedzib jest owocem głębokiego poczucia bezdomności w głębszym, mentalnym sensie. W pustce oddzielającej wsie czai się demon chaosu, zły duch nieokreśloności, i dlatego domy stoją blisko siebie, patrzą sobie nawzajem w okna i po ludzku szukają własnego odbicia — potwierdzenia, że istnieją. (Fragment).