Zemsta Dorothei

Dorothea Blayne wsunęła ostatnie zaproszenie do wielkiej kremowej koperty i zamknęła ją. Potem oparła się wygodnie w fotelu i jej czerwone wargi wykrzywił uśmiech, który był mieszanką zarówno złośliwości jak i tryumfu. Wiedząc, że nikt jej nie może zobaczyć, pozwoliła, by na jej pięknej twarzy zagościł wyraz długo powstrzymywanej nienawiści, a także chciwości i zazdrości, które to uczucia były siłą sprawczą wszystkich jej dotychczasowych poczynań. W jej umyśle pojawiały się i znikały różne sceny z jej życia; sceny jakże dobrze zapamiętanych potknięć i upokorzeń, tak ciągle świeżych, jak gdyby miały miejsce nie dawniej niż wczoraj. [fragment].