Akwarele

Beskid Niski, niby poznany, a wciąż zagadkowy. Piękny, niekiedy w tragiczny wręcz sposób. Niszczony i nękany przez historię. To ziemia przesiąknięta krwią. Ziemia grobów i krzyży. Hübnera najbardziej zainteresowały cmentarze i architektura drewniana. Tu podkreślić należy dwa aspekty jego sztuki. Po pierwsze: bezbłędność rysunku (nie wiem kto go tego nauczył?), wirtuozeria trudnej techniki akwareli. A jest tu prawdziwym wirtuozem. Posiadł wysublimowany dar tworzenia nastroju swoich dzieł, cmentarze zimą lub późną jesienią, to wręcz znakomite dzieła świadczące o pełnym opanowaniu warsztatu twórczego. Do tego można było dojść tylko tytaniczną pracą. Jest i druga strona medalu. Niektóre pejzaże Stanisława Hübnera to jedyne dokumenty tego co bezpowrotnie zginęło... (Fragment wstępu prof. dr Wiktora Zin)