Widma przeszłości

Widma dziecięcej klasyki mogą nieść zagrożenie (dla młodego audytorium, dla stereotypowego obrazu tej twórczości, dla prowadzonych na jej temat badań) […]. Jednocześnie zaś takie duchy stanowią szansę, np. na kulturowe przechwycenie dawnych historii, prze-pisanie ich lub opowiedzenie na nowo, poddanie rewizji w zgodzie ze współczesną wrażliwością (poprzez adaptacje, renarracje, prequele, sequele…), ale też na rozpatrzenie ich w nowej, poststrukturalistycznej optyce, z wzięciem pod uwagę chociażby badań postkolonialnych, feministycznych, queerowych, nieantropocentrycznych – tak aby w tym samym czasie wskazać na problematyczne z dzisiejszego punktu widzenia aspekty tych narracji i docenić nowatorstwo ich innych komponentów […].