Andrzej Jerzy Lech:

„Dziennik podróżny” można uznać za rozwinięcie powstającego od ponad dwudziestu lat „Kalendarza szwajcarskiego, rok 1912” – jest to zapis nieustającej wędrówki Lecha, tyle, że nie jest to jedynie podróżowanie związane z pokonywaniem geograficznych odległości, ale też swoista podróż w czasie, pełna wspomnień, nostalgii i przeżytych kiedyś emocji. Ich wewnętrzne ciepło powoduje, że zaczynamy odczytywać w tych fotografiach emocje bliskie również nam samym. Poetyckość tych fotografii dodatkowo potęgowana jest przez aurę, przypominającą do złudzenia fotografię z przełomu XIX i XX wieku, choć ostatnio jego styl stał się bardziej dokumentalny. Zazwyczaj zdjęciom reprodukowanym w katalogach wystaw towarzyszą krótkie zapiski z „dzienników podróżnych” pisanych do Roberto Michaela, tłumacza z Paryża, które w sposób naturalny wyznaczają granicę tego, czego za pomocą fotografii już oddać nie można