Ctrl+z, ctrl+y

„* * * K.K. idziemy przytuleni jesteś trochę wyższy, niewygodnie ci ale opierasz głowę na moim ramieniu kierowcę z naprzeciwka wytrąca to z równowagi do tego stopnia że o mało nie wjeżdża w słup sygnalizacyjny wsiadamy do trolejbusu starszy Kaukazczyk przesuwa się bliżej okna potem idzie na przód, pod kabinę motorniczego mierzy nas od stóp do głów czyżby dwóch facetów? nie krępujcie się współobywatele nie odwracajcie oczu przyjdzie wam do nas przywyknąć” Czy jest coś, czego jeszcze nie wiemy o złu? – pyta rozczytany w Szekspirze poeta. Wydaje się, że jako cywilizacja wiemy wystarczająco dużo, czy wiedza ta daje nam jednak narzędzia do walki czy choćby obrony, jeśli nie jest aktualizowana i bez przekłamań na bieżąco dystrybuowana? Zważywszy, że informacja jest najbardziej wartościową walutą naszych czasów, a te są nader niepewne, na usta ciśnie się inne pytanie, będące parafrazą tego Kuźminowskiego – czy może wciąż jeszcze czegoś nie wiemy o Rosji? Odpowiedzi byłyby zapewne podzielone – od prezentującej upraszczającą, ale retorycznie pociągającą teorię o jądrze ciemności, przez kanoniczne żartobliwe biez wodki nie razbieriosz, po bezradne, choć niepozbawione całej gamy emocji, wzruszenie ramion na widok świata, który rozpada się na naszych oczach.