Mowa nienawiści

„Wiersze Xawerego Stańczyka łączą perspektywę społeczną, polityczną i osobistą. Nie są jednak – co dla mnie szczególnie ważne – publicystyczne. Stańczyk wielokrotnie zabiera „głos w sprawie”, lecz niczego nie narzuca. Jego utwory są gniewne i przenikliwe, lecz przy tym niepozbawione współczucia i współodczuwania. Autor bowiem zawsze stoi po stronie słabszych i skrzywdzonych. Przeszłość łączy się tu z teraźniejszością, w ciemnej materii miasta pojawiają się znienacka prześwity, krzyk ustępuje milczeniu, a podmiejskie pejzaże zazieleniają zimny, czarny i trupi krajobraz.” Urszula Honek