Książka, której nie napisałem

Jeśli wskazówki stały się niewidoczne, to nie znaczy, że czas się zatrzymał. Czy wewnętrzne demony mogą przybrać ludzką postać? A jeśli tak… czy potrafią stać się przyjaciółmi kogoś, kogo dotąd dręczyły? Dlaczego w dorosłym mężczyźnie wciąż tkwi dziecko? Co wydarzyło się w jego przeszłości, że ufa jedynie własnym snom? A może wszyscy, bez wyjątku, jesteśmy trochę… nienormalni? „Książka, której nie napisałem” to zbiór ośmiu niezwykłych historii z metafizycznymi wątkami w tle. Tutaj nawet niepozorna filiżanka może skrywać jakieś znaczenie, a imiona – rzadkie i uderzająco oryginalne – determinują osobowość bohaterów. W tej rzeczywistości postaci łamią schematy, ignorują ustalone reguły oraz wybierają nieoczywiste drogi. Nie sposób przewidzieć ich kolejnego ruchu, bo… najczęściej dla nich samych jest on zaskakujący. Przylgnął do miękkiego oparcia i z każdą stroną coraz bardziej jednoczył się z esencją akcji. Coraz bardziej też utożsamiał się z głównym bohaterem i światem jego wewnętrznych przeżyć. W pewnym momencie fabuła wydała mu się przedziwnie znajoma. I zważywszy na język i styl, tknęło go również przeczucie, jakby to on był autorem tej powieści. Wniosek wydał mu się totalnie bzdurny, ponieważ nie dysponował takim warsztatem ani taką paletą emocji, żeby stworzyć coś tak kunsztownego.